miércoles, 12 de mayo de 2010

NO TODOS LOS DIAS SON SOLEADOS PERO SIEMPRE BRILLARA EL SOL

Hola amig@s,
Hoy es uno de esos días en que estoy mas espesa de lo normal. Quiero contaros muchas novedades y no sé en que orden hacerlo.
Ayer martes hablé con Jordi Carbó y me informó que esa ventana de buen tiempo que todos esperábamos ha desaparecido.
Fue una conversación agradable pero para mí también fue la gota que acabó con la poca tranquilidad que me quedaba. Hace días que vivo rodeada de mucha incertidumbre y eso ha desgastado mis ánimos, acumulo mucha tensión y tengo la moral muy debilitada. Las esperanzas que tenía puestas en el Manaslu me han abandonado por completo y hoy (por fin) la montaña del espíritu me ha dado la razón.
Ayer Jesús junto con sus dos sherpas, la expedición de Rosa (menos mal que Ramón está siempre ahí para mis despistes), Oscar Cadiach, un polaco, un italiano y los otros cuatro sherpas, llegaron hasta los 6.500m de altitud, el campo 2 “bajo”, y hoy con mucho esfuerzo y contratiempos con el fuerte viento, han conseguido llegar hasta los 6.800m, campo 2 “alto”
Han sido pocos metros de desnivel pero el vendaval ha sido tan fuerte que los revolcaba al suelo y cuando han llegado se han encontrado con las tiendas arrancadas del suelo y destrozadas. Después de un leve descanso han vuelto al campo 2 “bajo”.
Ante esta situación y teniendo en cuenta el último parte meteorológico, todos los expedicionarios han decidido que, a pesar de que la energía de todos está prácticamente íntegra, la resistencia de la montaña a la que están haciendo frente es mas fuerte que esa fuerza y coraje que ellos tienen.
A partir de mañana comienzan el descenso al campo base para despedirse desde allí de la cima en la que tantas ilusiones habían puesto.
Oyendo a Jesús os puedo asegurar que no le faltan ganas de seguir luchando pero no depende de él poder cambiar la situación, por eso ahora lo importante no es llegar arriba sino saber elegir la dirección que ha de tomar.
Si ahora la vida le ha dado una razón para estar afligido, escuchándolo me ha demostrado que tiene infinitas razones para sonreír, la tristeza es el ocaso de la alegría y eso ocurrirá cuando podamos abrazarnos.
Para mí es un héroe porque los héroes sonríen cuando sus corazones lloran y hoy lo he escuchado desilusionado pero feliz.
Cada decepción nos enseña algo que necesitábamos aprender y yo estoy aprendiendo que la gente que compartimos este blog, los que escribís y los que no lo hacéis que sé que también sois muchos, sois admirables.

Mas vale un minuto de reflexión que horas de arrepentimiento…… y en ocasiones para obtener una victoria es mejor alejarse. Francesc y Jesús ya tienen su victoria.

Un abrazo
Márian

18 comentarios:

  1. Marian, Jesús, Francesc.

    Tota la UEC estem amb vosaltres, no fer el cim no vol dir deixar-lo de portar en el cor.
    Una forta abraçada.
    Pere Sauret
    Presi

    ResponderEliminar
  2. Si esta vez no se puede, habrán otras oportunidades para volver a intentarlo. Lo importante es que vuelvan bien.
    No pierdas los ánimos Marian piensa que dentro de poco tendrás a tu héroe en casa. Un beso.

    ResponderEliminar
  3. Hola companys.
    A veces hay derrotas agridulces, como esta, preferibles a amargos y dramáticos triumfos.
    Creo que tenemos claro que no conseguir la cima es frustrante, pero preferimos que sean capaces de saber retirarse y aceptar que esta vez no ha sido posible porque la montaña no les ha dejado, y ya está.
    Grácias a todos por la mágia de estos dias, sobre todo a los protagonistas principales.
    Salut i sort en les vostres aventures.

    Josan

    ResponderEliminar
  4. Yo pienso que han vencido a la montaña no dejandose engullir por ella, subir más cuando está furiosa, es casi pedirle que te coma.

    Marian!!! que tu Chusi está aqui ya!! ÁNIMO!!!


    un abrazo

    ResponderEliminar
  5. Ha vivido una aventura inolvidable, ha visto lugares que solo unos poco privilegiados pueden ver, ha saboreado la montaña y la naturaleza le ha enseñado su lado más salvaje, que más puede pedir. Tiene mucho tiempo por delante para intentarlo de nuevo. Esta retirada es una victoria y por fin un respiro para nuestra Marian que también te lo mereces. Ya mismo tienes en casa a tu Jesus! Un abrazo

    ResponderEliminar
  6. El Jesús és un campeón! S’ha passat un més i escaix a més de 6.000 metres d’altura como Pedro por su casa. Que si puja, que si baixa… s’haurà xupat la muntanya 5 o 6 vegades entre una cosa i l’altra. I tot això, amb una rasca que ti cagués, un vent de collons i sense pa amb tomàquet. Perque… per molt bé que cuinin els Sherpes segur que un bon plat d’amanida amb les seves olivetes, segur que no se l’ha fotut, no?

    És un jabato i al llarg d’aquestes setmanes ens ha donat una lliçó de tenacitat! Ole tus guevos, paio! I moltes gràcies!

    ResponderEliminar
  7. Ànims, la muntanya encara està allà. Sabem que quan diu que no la muntanya i més un 8000 és que no pot ser. ´Més val una retirada a temps. Felicitats pel que havéu fet i....en especial al meu amic i company de feina Francesc Llopis que aviat estarà entre nosaltres explicant ls seva gran experiència d'estar prop de un 8000 per primera vegada. Salut.
    Jordi (UECGràcia), Alex (BBVA) i Cia.

    ResponderEliminar
  8. Vaaaaaale, pues este domingo solo celebraremos la liga y que Jesús ya está fuera de peligro porque ya vuelve... ¿Te parece poco? ¿Y toda la experiencia que ha cogido en estos días? ¿Y lo que ha vivido? ¡Que le quiten lo "bailao"!
    A veces se ha de apartar uno de aquello que te obceca para mirarlo con perspectiva y poder pobarlo, quizás, otra vez y en otro momento. Jesús ha adoptado la posición correcta. Si no se puede, no se puede. Y esta decisión, supongo yo, no es la que más le gusta. La última vez que lo vi me dijo: "voy a pasármelo bien", i ahora, con tantas circunstancias adversas creo que lo que menos está haciendo es pasárselo bien.
    "Cacho héroe", aquí te estaremos esperando y lo celebraremos igual porque para nosotros, la gesta ya está conseguida.
    ¡Feliz regreso!

    ResponderEliminar
  9. Solamente decirte jesús, ERES ADMIRABLE

    ResponderEliminar
  10. Tots els que estimem l'himalaisme sabem del esforç que comporta fer-hi un cim. El relat de l'expedició del Jesús ens ha ensenyat el grau de compromís i extraordinari desgast físic que han demostrat els nostres companys per poder aconseguir la seva fita. Ell pot estar orgullós del que ha fet, i nosaltres de
    tenir-lo com amic.
    Personalment admiro a tota persona que persegueix els seus somnis fins a les últimes conseqüències, com el Jesús i el seu somni, Manaslú.
    Enhorabona campió.
    Agustí Pallarés

    ResponderEliminar
  11. La verdad es que después de tanto sube y baja, me parece que lo de menos era llegar a la cima. Pudimos ver como este loco de la montaña no es TAAN loco sino respetuoso con la naturaleza, consigo mismo y con la gente que lo quiere. Prefiero hacer este comentario poético a escribir "ya no estamos en edad de que nos den mas sustos!!!"
    Ya me estoy frotando las manos pensando en la fiesta de vienvenida que le vamos a hacer. Yo hago la de puerros y la Mónica unos alfajores de maicena.
    Un abrazo para todos
    Osvald

    ResponderEliminar
  12. No cabe duda que una retirada a tiempo es ¡¡¡ UNA GRAN VICTORIA !!!!.

    El éxito no es siempre el objetivo: ser el primero, conseguir una copa o pisar una cima. El éxito es también el camino: trabajo, ilusión, compañerismo, complicidad, tenacidad, coherencia, inteligencia, preparación, esfuerzo, unión, serenidad. Nosotros estamos compartiendo un verdadero ÉXITO, personal y colectivo, que nunca olvidaremos y que además servirá de ejemplo para nuevos proyectos y nuevas generaciones.
    Vivirlo nos llena, como individuos y como miembros de una comunidad que conoce la verdad de la vida, que lucha constantemente contra las adversidades que debemos afrontar, (algunas de ellas sin otro camino posible que su aceptación)pero otras con la ilusión de que somos más capaces de conseguir aquello que siempre nos pareció imposible. Así es la vida y así lo he vivido yo personalmente con esta aventura que estamos compartiendo. De ella aprenderemos y nos servirá para afrontar los próximos retos de una manera si cabe más inteligente y sobre todo: MÁS FELIZ.

    Jordi Petit.

    ResponderEliminar
  13. TIO... mis felicitaciones por haber conseguido llegar hasta donde has llegado. Supongo que dentro de unos dias llegaras a ESPAÑA, y leeras estos comentarios que tanta gente a puesto, tanta como ganas y esfuerzo tu.
    Por nuestra parte, que decir, sin comentarios...has conseguido subir no a la cima, si no mas arriba.
    Que no te preocupes, que hay mas oportunidades y ganas a ti te sobran, asik dentro de unos meses como ya te conozco me diras que te piras otra vez y llegaras a la cima. Hasta entonces descansa y disfruta de tod@s, en especial de la tia que ha sido la que peor a estado.
    Bueno y preparate que nos espera una buena denro de pokillo...y yo tambien tengo otra noticia que quiero daros cuando os vea.
    Que me pongo a hablar y no paro.cuidate y nos vemos pronto.

    ERES UN MAQUINA, Y ESTAMOS ORGULLOSOS DE LO QUE HACES.


    **BSS TIA, Que me acuerdo tambien de tiiii...***

    ResponderEliminar
  14. Estoy totalmente de acuerdo con "Jordi-petit "siempre una retirada a tiempo es UNA GRAN VICTORIA.
    La sensacion de impotencia y la rabia contenida por no tener la oportunidad de conseguir aquello por lo que se a luchado una y otra vez nos deja un sabor amargo,pero es justamente esa sensacion la nos empuja y nos ayuda a ser cada dia mas sensatos y mas felices un empuje que nos permite volver a mirar hacia el futuro con la ilusion y la decision de volver a empezar de nuevo.
    Jesus, la montaña no se ha dejado querer,
    " Peor para ella " no ha tenido la suerte de que alguien como TU pueda llegar a conquistarla y lucir su cima por todo este nuestro mundo.

    Lo que no sabe ni el Manaslú ni ninguno de los catorce ochomiles del Himalaya es que ellos siempre estaran alli inamobibles para que TU y algun que otro privilegiado pueda pisar su cima para ofrecernos sus imagenes a los que siempre soñaremos con poder acariciar los reconditos rincones de sus ascensiones , campos bases, etc.etc.
    Antes de salir hacia Nepal hablabamos de la fiesta de celebracion a la vuelta , nunca dijimos otra cosa y eso es justamente lo que celebraremos Una fiesta para celebrar. la fuerza , la voluntad, el empuje, la tenazidad,
    y el buen hacer y sobretodo tu VUELTA que en definitiva era a lo que nos comprometimos.

    Marian, espero que "POR FIN " puedas tener un poco mas de tranquilidad y pronto puedas disfrutar del cariño del sherpa de la camiseta negra.
    Hasta pronto CAMPEON

    Jordi

    ResponderEliminar
  15. Mi mayor admiración y apoyo para Jesus y el resto de compañeros tanto del país como sherpas; que, tras una ardua lucha, inmensos esfuerzos, ratos de abatimiento y recuperación del ánimo, hundimiento moral con nuevas esperanzas a la mínima señal de una nueva posibilidad de ataque; un continuo sube y baja de la moral y las fuerzas físicas...a ellos y ellas que tras tanto sufrir, han sabido dar la vuelta y valientemente regresar sanos al reencuentro con la gente que le quiere y los que les admiramos.
    Amigos y compañeros de montaña, me permito haceros este pequeño homenaje motivado por mi propia vivencia; porque en alguna ocasión, sin llegar a vuestras cotas y exigencias, hube de retirarme de alguna gran montaña que pudo conmigo en ese momento. Pero que me permitió vivir unas experiencias inolvidables; que me acompañaran mientras viva, aunque ya no pueda aspirar a verme en esos parajes de nuevo; enfrascado en esa maravillosa lucha, tan arriba; en lugares tan inhóspitos y, sin embargo, tan bellos. Lo que llevamos dentro, dentro está.
    Y como quiera que sea, aquí seguimos. Hasta la próxima. ¡Hasta donde nos permitan nuestras fuerzas y los elementos!
    Y sobretodo, felicidades por la fuerza que habéis reservado, quizás inconscientemente, para ser capaces de realizar el último y no menos grande esfuerzo: el de regresar, dejando algo pendiente para una próxima ocasión.

    ResponderEliminar
  16. Muy bonito Pako.

    Q ganas tengo ya de verlo y de esa fiesta con esos pankekes, y a ver si el regalo de cumpleaños nos lo hace él a nosotros regresando ese dia q tengo señalado en la agenda.

    Gordi q ya no queda nada!

    ResponderEliminar
  17. Yupiii!!! No es que me alegre que no lo hayan conseguido, es que me alegro y mucho que hayan decidido retirarse ante las dificultades que estaban teniendo. Es una lástima que tanto esfuerzo no tenga como recompensa la cumbre, pero tiene la recompensa de la experiencia vivida. Ya es más de lo que la mayoría de nosotros tendremos! Nos conformamos con soñarlo y vivirlo a través de Jesús... y de tus maravillosas crónicas. Pero el que vuelvan a casa es la mejor recompensa. Ahora ya podrás empezar a "descansar" un poquito. Si para todos los que os seguimos ha sido agotador emocionalmente, no quiero ni pensar lo que has pasado... y más con las noticias que han llegado últimamente de esas tierras!. Pero ahora ya podemos alejar los Bigfoots del ánimo y volver a respirar con la certeza de la vuelta.
    Un beso enorme y un achuchón (ya sabes, de esos terapéuticos)
    Maica.

    ResponderEliminar
  18. ¡Ehhh! ¡Que al achuchón (aunque no sea terapéutico y yo no sea "el sherpa de la camiseta negra cuando todos la llevan roja") me apunto yo también! Uno de aquellos que nos dábamos cuando bailábamos la lambada en nuestros años mozos... O tempora, o mores!
    ¡Señora "climber assistant", que ya han pasado los ratos amargos y que dentro de "ná" lo tenemos por aquííííí!

    ResponderEliminar