miércoles, 31 de marzo de 2010

ESPECIALMENTE PARA LALI

Lali, no nos conocemos demasiado, pero las dos ultimas ocasiones que hemos coincidido creo que han sido muy intensas. En el aeropuerto cruzamos pocas palabras pero en determinadas situaciones el silencio es la mejor forma para expresar lo que uno siente y creo que allí fue una de esas ocasiones.
Recuerdo tu apetitosa fiambrera de verdura y recuerdo sobre todo la tortilla de patatas de Francesc jeje. Pero lo que mas presente tengo es que fue una jordana de compañerismo y solidaridad donde compartimos cosas muy simples pero que nos llenaron de alegría.
Otras veces, cuando Jesús ha puesto muchos kilómetros y mucha altura de por medio, he tenido muchos hombros donde ahogar mis días de añoranza pero esta vez, sabiendo que tú tendrás las mismas sensaciones que yo conforme van pasando los días, el “mal trago” se hace mas llevadero. Cuando mas difícil es la situación, mas grande es la recompensa que viene, y el 18 de mayo llegará la mas grande de nuestras recompensas. Hay que saber esperar cuando se sabe que merecerá la pena y no dudes nunca que la merecerá……. con o sin cima
Estar preparados es ya media victoria y NOSOTRAS DOS TAMBIÉN LO ESTAMOS

Un abrazo
Márian

10 comentarios:

  1. Ostras! no sabia q hay otra sufridora. Animo Lali!!! Y muchos besos a los q estan por ahi disfrutando de lo q les gusta!

    ResponderEliminar
  2. Lali, he de pensar que tu ets la companya de l'altra expedicionari que pujarà al cim. Per la meva part, tots els missatges que escrigui a la Marián per donar-li tot el suport que des d'aqui em sigui possible, també seran per a tu perquè les dues esteu al mateix mal tràngol. Ara, a part de tots els "teus" que de ben segur t'estaran donant molt de suport i afecte, ens tens a tots els que des d'aquest Blog seguim apassionadament l'esdeveniment que estan fent possible el teu company i el meu amic. Ànim.

    ResponderEliminar
  3. Hola Lali y Marián!!! es verdad cuando se comparte algo siempre parece que tanto la alegría como los malos tragos se llevan mejor.Muchos besitos a las dos que tendreis que esperar un poquito más a que vuelven los vuestros. Pero no mucho más que esto se pasa en "ná".Cuando empiecen a enviar fotos y veamos lo contentos que estan de hacer lo que les gusta todo parecerá más corto. Un beso.
    Chelo

    ResponderEliminar
  4. Gracies pels vostres comentaris.Acabo de parlar amb el Francesc.La trucada a durat un minutet. Lo just per dir, que per avui, ja han acabat de caminar. Que portan dues jornades i que tots estan molt animats.Lali.

    ResponderEliminar
  5. ¡Hola soy amiga de Marina!
    Parece que Marco y yo nos hayamos puesto de acuerdo para comentar el mismo día,pero no es así,eso quiere decír que los dos estamos pensando en tí y tus compañeros al mismo tiempo, osea que algo de telepatía hay.¡Desde luego que espíritu viajero teneis hay que tener un par...para hacer lo que estais haciendo.Os adjunto una cita de un libro que leí hace tiempo acorde con vuestra aventura, espero que os traiga suerte y palante.Un besazo.Nuri.

    Siete años en el Tibet(Heinrich Harrer).

    ResponderEliminar
  6. Siete años en el Tibet.(Heinrich Harrer)
    OM MANI PEDME OM.

    ResponderEliminar
  7. (Que los viajeros hallen la felicidad allá donde vayan que logren llevar a cabo, sin esfuerzo lo que se propusieron y que cuando lleguen a salvo a la orilla, puedan reencontrarse alegremente con los suyos)
    Siete años en el Tibet.(Heinrich Harrer)
    OM MANI PEDME OM.

    ResponderEliminar
  8. Desde Totana(Murcia), segunda patria de Jesús, un abrazo fuerte de su familia. Acabamos de comernos un cocido con su correspondiente pringa que será difícil de asumir. La perola donde lo ha cocinado la Rosa madre debería ser considerado un ocho mil... por la altura. Adelante que la afición está contigo (comentario de tío Pedro). Esta expedición está compuesta por Rosario y Juana (acaban de llegar borrachas), Rosa y Trini (sacándole información a Gema, novia de Antonio, sobre su boda), Rosa madre limpiando, Antonio padre durmiendo y viendo a la vez la tela (algo insólito!!!), Antonio hijo jugando con los peques, Jose Antonio y Fran, los sobrinos que hace tiempo que no ven a su tío gallego, Fran novio de Trini platicando con Angelita, y un servidor (Gregorio) redactando esta crónica para los internautas. Un beso fuerte para Marian y Jesús.

    ResponderEliminar
  9. Pues sí que sois gente en esa casa... ya me gustaría estar allí, en todo el mogollón de la Semana Santa. Pero, ya se sabe, todo no se puede tener. Estareis contentos que también han venido los "gallegos", ¿no?. ¡Disfrutad de estos días a tope, como siempre! Saludos, un abrazo a cada uno de los que estais allí y un beso a cada una de las mujeres (a los hombres no que pinchais) (de parte de "los cuatro de Cerdanyola")

    ResponderEliminar
  10. Sabem que el primer dia us va sorprendre la pluja mentre us esperàvau per sopar. Fem aquest comentari per saber si ho fem be...

    ResponderEliminar